کمیته ملی المپیک و فدراسیون ملی دوچرخه‌سواری افغانستان اعلام کردند که مسابقات دوچرخه‌سواری زنان «جام ملالی» در کابل برگزار شده است.
ملالی میوند، یک روزنامه‌نگار زن افغان در استان شرقی ننگرهار بود که هفته پیش افراد مسلح خودرو او را متوقف کردند و او و راننده‌اش را کشتند.
امروز ۴۰ دوچرخه‌سوار زن افغان از شش استان با وجود تمام این تهدیدها و تاریکی‌ها، رکاب زدند تا در شرایط حساس سیاسی، پیام معناداری به همه گروه‌های مخالف حقوق و آزادی‌های زنان منتقل کنند. این زنان ورزشکار، مسیری تقریبا ۲۰ کیلومتری را از کمیته ملی المپیک تا بند قرغه پیمودند تا برای رقابت‌های ملی آماده شوند.
این رشته ورزشی در افغانستان تحت نظر نسرین نوا، از روزنامه‌نگاران و دوچرخه‌سواران پیشگام رشد می‌کند.
سیدطیب جواد، سفیر افغانستان در بریتانیا درباره این مسابقات می‌گوید: «مایه سرور است که این مسابقات از سوی فدراسیون دوچرخه‌سواری با حضور ۴۵ رکاب‌زن دختر برگزار می‌شود و به مردم خسته از دود و تاریکی و همه‌گیری کرونا، فرصت می‌دهد تا نفس تازه‌ای بکشند.»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
فدراسیون دوچرخه‌سواری افغانستان پیش از این نیز چند مسابقه دوچرخه‌سواری را با اهداف دوگانه ورزشی-پیام‌رسانی برگزار کرده بود. در یک مورد، بیش از ۳۰ زن در فاریاب رکاب زدند و بر برابری حقوق زن و مرد تاکید کردند. در برنامه‌ای دیگر، بیش از ۴۰ زن از ولایت‌های مختلف به مسابقات دوچرخه‌سواری در بامیان رفتند تا در رقابت‌ها برای گزینش بهترین ورزشکاران برای عضویت در تیم ملی کشور شرکت کنند. زنان داوطلب عضویت در تیم ملی تا ۵۰ کیلومتر دوچرخه‌سواری کردند.
بسیاری از این مسابقات در برابر چشم‌های ناباور مردانی برگزار می‌شود که دوچرخه‌سواری را ورزش مردانه می‌پندارند.
ورزش‌های بیرون از خانه و در فضای باز، همواره چالش‌های بزرگی برای زنان قلمداد می‌شود. ذکیه، مربی دوچرخه‌سواری در بامیان درباره دشواری کار و کمبود امکانات به رسانه‌ها گفته بود: «جای مناسبی وجود ندارد که برای ورزش برویم و دوچرخه به تعداد کافی هم ندارم که دختران را تمرین بدهم. با یک دوچرخه به هفت دختر تمرین می‌دهم. من به آن‌ها در خانه دوچرخه‌سواری آموزش می‌دهم. اگر برای تمرین بیرون از منزل برویم، با آزار و اذیت مواجه می‌شویم. اگر دختری از روی دوچرخه بیفتد، مردم به ما می‌خندند.»
زهرا حسینی، دوچرخه‌سوار دیگر هم می‌گوید: «اولین باری که در بامیان دوچرخه‌سواری کردم، با تکفیر ملاها مواجه شدم. روزی با دوچرخه به بازار بامیان رفتم و مردم در بازار با نگاه‌هایشان مرا اذیت و مسخره کردند.»
ناامنی، بی‌توجهی و نبود مسیر ویژه برای حرکت دوچرخه‌سوارها نیز از مشکلات جدی است. اما هیچ‌یک از این موانع نتوانسته‌اند سد راه پیشرفت ورزش دوچرخه‌سواری زنان در افغانستان شوند که با انگیزه فراوان و داوطلبانه این مسیر را ادامه می‌دهند.
